Rhodesian ridgeback – jedna z ras psów należąca do grupy psów gończych, posokowców oraz ras pokrewnych. W obrębie tej grupy rhodesian znajduje się w sekcji dla ras pokrewnych.

Krótki rys historyczny

Historia rasy rhodesian ridgeback sięga daleko w przeszłość. Najstarsze jej ślady prowadzą do pierwotnych psów afrykańskich plemion Khoi-Khoi (Hotentotów). Były to plemiona myśliwych i pasterzy, które ok. 500 r. n.e. rozpoczęły wędrówkę z północnych krańców kontynentu afrykańskiego (dzisiejszy Egipt, Etiopia i Sudan) na południe, w stronę Przylądka Dobrej Nadziei. Tam, w XV wieku, po raz pierwszy zetknęły się z Europejczykami – portugalskimi żeglarzami i poszukiwaczami przygód, których statki zawijały w te strony. Z tego okresu pochodzą pierwsze niejasne wzmianki o „afrykańskim psie z pręgą na grzbiecie”. Biali misjonarze i osadnicy, którzy dotarli do Przylądka dwieście lat później, już nieco dokładniej opisują psy gończe Hotentotów, które miały odznaczać się „wielką odwagą

Użytkowość

Rhodesiany nazywane były psami gończymi na lwy, która to nazwa zachowała się do dzisiaj. Nigdy nie zabijały, tylko całym stadem otaczały ofiarę, nie dawały się jej przedrzeć przez zabójcze koło i czekały na myśliwych.

Temperament

Rhodesiany są inteligentnymi psami, szybko dostosowującymi się do nowych warunków otoczenia. Dość aktywne, potrzebują sporej codziennej dawki ruchu. Odważne, trudne do podporządkowania, mają skłonność do podejmowania prób dominacji wobec członków rodziny, stąd należy je wychowywać konsekwentnie i stanowczo. Dużo osób uważa, że psy te nie znają swojej siły, przez co nie należy zostawiać ich samych z dziećmi. Lubią inne zwierzęta. Są raczej nieufne w stosunku do obcych. Są to psy niezależne. Podczas szkolenia ważna jest stanowczość i konsekwencja, nie można jednak krzyczeć.

Budowa

Pod względem eksterieru i umaszczenia rhodesian ridgeback jest dziś jednorodną rasą. Jest to efekt pracy wielu pokoleń hodowców. Jest większy i mocniej zbudowany niż jego afrykański protoplasta, pies Hotentotów, jednak jego sylwetka nie powinna zdradzać żadnych oznak ciężkości. Z punktu widzenia użytkowości i pierwotnego przeznaczenia rasy, zarówno budowa zbyt ciężka, jak i zbyt wątła są niepożądane. Pewna różnorodność typów w obrębie rasy jest bez wątpienia zdrowa i korzystna, jednak niepożądane są wszelkie skrajności. Jeden ze znanych sędziów rasy z RPA zapytany o kryteria, jakimi kieruje się przy ocenie ridgebacków w ringu, odparł: „Staram się odpowiedzieć sobie na pytanie, czy dany pies byłby w stanie zapolować na lwa”.
Wzorzec rasy podkreśla, że ridgeback to pies o wyważonych proporcjach, mocny, muskularny, zwinny i aktywny, o harmonijnej sylwetce, bardzo wytrzymały i szybki. Główny akcent w jego wyglądzie położony jest na zwinność, elegancję i harmonię. W kłusie powinien poruszać się płynnym, wydłużonym krokiem, z widoczną lekkością i swobodą.

Głowa, mózgoczaszka:

Czaszka: powinna być długa (szerokość czaszki między uszami i odległość od guza potylicznego do stopu i od stopu do wierzchołka nosa są jednakowe). Płaska, szeroka między uszami. Kiedy pies jest spokojny, na głowie nie widać zmarszczek.

Stop: powinien być wyraźnie, ale nie przesadnie zaznaczony.

Trzewioczaszka:

Nos: czarny lub brązowy. Jeżeli oczy są ciemne, nos musi być czarny, jeśli oczy są bursztynowe – musi być brązowy.

Kufa: długa, głęboka i mocna.

Wargi: linia warg jest wyraźnie zaznaczona, wargi dobrze przylegają do szczęk.

Szczęki / uzębienie: szczęki mocne, idealny zgryz nożycowy, uzębienie pełne, siekacze górne ściśle zachodzą na siekacze dolne; siekacze osadzone prostopadle do szczęk. Zęby dobrze rozwinięte – w szczególności kły.

Policzki: dobrze rzeźbione.

Oczy: umiarkowanie rozstawione, okrągłe, błyszczące i żywe, o inteligentnym wyrazie. Ich kolor harmonizuje z umaszczeniem.

Uszy: osadzone dość wysoko, średniej wielkości, dość szerokie u nasady. Stopniowo zwężają się, a ich koniec jest lekko zaokrąglony. Noszone płasko przy głowie.

Szyja:

dość długa, mocna, bez podgardla.

Tułów:

Grzbiet: mocny.

Lędźwie: mocne, muskularne i lekko wysklepione.

Klatka piersiowa: niezbyt szeroka, ale głęboka i pojemna. Jej dolna linia sięga do łokci.
Przedpiersie: uwydatnione.

Żebra: umiarkowanie wysklepione, nigdy beczkowate.

Ogon: mocny u nasady, zwężający się ku końcowi, nie gruby, średniej długości. Nie powinien być osadzony ani zbyt wysoko, ani zbyt nisko. Noszony lekko zagięty ku górze, ale nigdy nie zakręcony.

Kończyny:

Kończyny przednie: idealnie proste, mocne, o mocnym kośćcu. Łokcie przylegają do klatki piersiowej. Widziane z profilu są szersze niż widziane z przodu. Śródręcza mocne, lekko pochyłe.

Łopatki:
Ukośne, wyraźne i umięśnione, zdradzające szybkość.

Łapy:
Zwarte zaokrąglone o wysklepionych palcach i mocnych elastycznych opuszkach. Łapy chronione są włosem rosnącym między palcami i opuszkami.

Kończyny tylne:
Mięśnie dobrze rzeźbione i wyraźnie zarysowane; stawy kolanowe dobrze kątowane, stawy skokowe mocne, śródstopia dość krótkie.

Chód:
W ruchu kończyny prowadzone są równolegle, chód swobodny i energiczny.

Wzrost i waga:

Pożądana wysokość w kłębie: psy: 63 – 69 cm (25 – 27 cali), suki: 61 – 66 cm (24 – 26 cali);
Pożądana waga: psy: 36,5 kg (80 funtów angielskich), suki: 32 kg (70 funtów angielskich).

Wady:

Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia.

Uwaga:

Samce muszą mieć dwa prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Szata i umaszczenie

Od jasnopszenicznego do czerwonopszenicznego. Dozwolone są drobne białe znaczenia na piersi i palcach, ale występowanie białych znaczeń powyżej palców czy w innym miejscu niż na piersiach, jest niedozwolone. Dozwolona jest ciemna kufa i uszy, ale nadmiar czarnego włosa w innych miejscach jest niepożądany
Wzdłuż grzbietu rośnie pasmo sierści w przeciwstawnym kierunku do reszty włosów (ridge). Tworzy w ten sposób charakterystyczną dla rhodesianów pręgę na grzbiecie. “Podtrzymywana” jest na dwóch wichrach ułożonych z sierści nazywanych również “koronami”. Zdarzają się psy z trzema, jedną koroną, zdarzają się psy bez pręgi. Ten czynnik dyskwalifikuje psy w trakcie oceny sędziowskiej na ringu, podczas wystawy psów.

Utrzymanie

Łatwa pielęgnacja włosa. Dobrze nadają się do uczestnictwa w kursach szkoleniowych, wymagają odpowiedzialnego prowadzenia, bez zbędnej surowości. Bardzo ważne jest odpowiednie karmienie.